یونانی ها صندل ها را بین paxeia و kothornos تشخیص می دادند.

نوع اول صندلی بود که از برگ، شاخه یا الیاف بید درست می شد.

آنها توسط بازیگران و فیلسوفان کمیک پوشیده می شدند.

کوتورنوس کفشی بود که بازیگران تراژیک، سوارکاران، شکارچیان و افراد با درجه و مقام می پوشیدند.

این نوع کفش صندل چکمه ای بود که از وسط ساق پا بلند می شد و کف آن با قرار دادن تکه های چوب پنبه بسیار ضخیم تر می شد تا قد و قامت پوشنده را افزایش دهد.

در یونان باستان صندل رایج ترین نوع کفش بود.

آنها را هم مردان و هم زنان می پوشیدند.

صندل های یونانی دارای بندهای زیادی بودند که برای بستن محکم کفش به پا استفاده می شد.

رویه صندل ها معمولاً از چرم رنگی و کفی آن از پوست گاو و دارای لایه های متعدد بود.

یونانی ها توانستند کفش را برای هر نوع فعالیتی تطبیق دهند.

آنها بر زیبایی، ظرافت و ظرافت تأکید داشتند.

کفش را زینت پای خود می دانستند.

صندل مردانه پاما هایدر ایران واقعاً بخش مهمی از لباس آنها بود.

گواه آن این واقعیت است که ما می توانیم این نوع کفش را در اساطیر یونان پیدا کنیم.

رسول خدایان، هرمس چنین صندل هایی به تن داشت که بال هایی نیز داشت تا بتواند تحت فرمان زئوس از جایی به جای دیگر پرواز کند.

صندل ها به قدری با فرهنگ یونان پیوند خوردند که مجسمه سازان از آنها الهام گرفتند. آنها صندل ها را مرکز خلاقیت خود قرار دادند.

قطعاً مجسمه الهه آفرودیت قابل ذکر است.

او در حالی که از پسری در برابر خدا پان محافظت می کند صندل در دست دارد.

نمونه دیگر مجسمه معبد الهه آتنا نایک است.

او در حالی که صندل خود را می پوشد تصویر شده است. و البته، ما پارتنون را داریم.

در قسمت غربی فریز، فیدیاس، معمار معروف، پیکر مرد جوانی را که صندل خود را می بندد، حجاری کرد.

به راحتی می توان به این نتیجه رسید که یونانی ها دوست دارند استفاده از صندل در زندگی روزمره خود را به عنوان یک آیین به تصویر بکشند.

صندل را هر کسی می پوشید، چه خدا و چه فانی.

آنها بخشی از هویت و فرهنگ آنها به عنوان یونانی بودند.